Patrząc na sylwetkę Pony, trzeba przyznać, że po upływie kilkunastu lat ładnie się zestarzał. Oczywiście, trudno wymagać, aby zachwycał nowoczesną stylizacją, ale nie razi w oczy konserwatywnymi kantami.

Podobne odczucia towarzyszą po zajęciu miejsca w kabinie. Jakość materiałów użytych do wykończenia wnętrza nie jest imponująca. Tablica przyrządów została zaprojektowana bez polotu, ale ergonomicznie. Jednym słowem standard lat osiemdziesiątych: prosto i schludnie.

      Hyundai Pony był oferowany w trzech wersjach nadwoziowych: jako 3- lub 5-drzwiowy hatchback oraz sedan. Do wyboru mieliśmy także trzy jednostki napędowe wywodzące się z Mitsubishi: 1.3 o mocy 59 KM, 1.5 o mocy 72 KM oraz 1.5 o mocy 84 KM. Wszystkie silniki charakteryzowały się wysoką trwałością. Przebiegi rzędu 300 tys. kilometrów bez poważnych awarii nie należą do rzadkości. Generalnie samochód jest trwały i dzielnie znosi długą eksploatację. Mankamentem jest na pewno spore zużycie paliwa, które waha się pomiędzy 8 a 11 1 benzyny na 100 kilometrów w mieście. Za to w trasie spada do około 6,5-7,5 litra. Przy wyborze konkretnej wersji silnikowej warto wziąć pod uwagę te mocniejsze. Różnica w spalaniu nie jest duża, a w dynamice - kolosalna.

Długie podróże samochodem to nie problem. Fotele są wygodne, a wnętrze naprawdę obszerne. Tapicerka wytrzymała próbę czasu, jest trwała. Do wad auta trzeba zaliczyć zbyt miękko zestrojone zawieszenie oraz dużą podatność na korozję. Części zamienne są tanie, a i z zakupem nie powinno być problemu. To wszystko w połączeniu z bardzo atrakcyjnymi cenami Pony na rynku wtórnym daje obraz taniego w eksploatacji i solidnego auta.

Na podstawie tekstu: Tomasza Korniejewa (53/2004 Motor)