|
29.03.2009 | Renault Clio II (1998 - 2005).
|
Małe Renault od zawsze spotykały się z przychylnym przyjęciem klientów, z czasem stawały się wręcz autami
kultowymi. Wystarczy przypomnieć "czwórkę" z roku 1961, "piątkę" debiutującą w roku 1972.. Następca tego
ostatniego modelu legendą może nie obrósł, ale o małym zainteresowaniu nabywców nie może być mowy. Chodzi o
pierwszą generację modelu produkowaną od roku 1998 Druga odsłona tego auta po raz pierwszy pokazana została na
salonie genewskim wiosną 1998 roku. Wzorem poprzedników, także i ten model spotkał się życzliwym przyjęciem
nabywców. Zakup używanego egzemplarza jest bardzo prosty - wybór jest szeroki, a większość aut pochodzi z
krajowych salonów i ma dokładnie udokumentowaną przeszłość serwisową. Ogranicza to w dużym stopniu ryzyko
zakupu samochodu "po przejściach".
Pomimo siedmiu lat od rozpoczęcia produkcji, sylwetka Clio jeszcze się nie zestarzała. Charakterystyczne auto z dużymi (a po modyfikacjach z roku 2001 nawet bardzo dużymi) reflektorami z przodu i zachodzącą na dach szybą tylną ciągle może się podobać. Clio oferowane było tylko w dwóch wersjach nadwoziowych -
trzy- i pięciodrzwiowej. Nie można jednak zapominać o modelu Thalia, produkowanym w tureckich zakładach firmy od roku 2000. Ten model jednak nie jest zbyt urodziwy - bryła bagażnika jest dołączona "na siłę", wyraźnie odcina się od całości.
W przeciwieństwie do poprzedników, karoseria tej generacji Clio dzielnie radzi sobie z korozją. Wielu użytkowników sygnalizuje jednak pękanie powłoki lakierniczej na tylnym słupku, w okolicy połączenia z dachem. Niezbyt trwała jest plastikowa osłona przy przednich wycieraczkach - z czasem zaczyna odstawać. Denerwujące są także zacinające się zamki, zwłaszcza pokrywy bagażnika.
Do najbardziej przestronnych aut w swojej klasie Clio raczej się nie zalicza. Wygodnie mogą poczuć się tylko pasażerowie przednich foteli. Miękkie oparcia i duża ilość miejsca sprzyjają dłuższym podróżom. Z tyłu jest wyraźnie ciaśniej. W egzemplarzach trzydrzwiowych zawodny okazywał się mechanizm odchylania foteli. Nie zachwyca jakość tworzyw sztucznych, zwłaszcza w egzemplarzach z początków produkcji. Wyraźna poprawa
nastąpiła dopiero wraz z liftingiem z roku 2001.
Także bagażnik małego Renault trudno uznać za rekordowo pojemny. 255 litrów to wartość przeciętna dla aut tej klasy. Osoby potrzebujące większych możliwości przewozowych powinny wybrać Thalię: 510-litrowy bagażnik w niedużym aucie to bardzo dobry rezultat. W przeciwieństwie do wersji nadwoziowych, w silnikach można przebierać. Mamy zatem nieco ospałe podstawowe jednostki benzynowe o mocy niespełna 60 KM, ale jest też i wybitnie sportowa odmiana dwulitrowa rozwijająca 170 KM. Pomiędzy nimi znalazło się miejsce dla mnóstwa jednostek świetnie sprawdzających się w codziennej eksploatacji. Nie brakuje też Diesli - wszystkie są bardzo oszczędne i dość ciche, a najmocniejsze zaskakują dynamiką. Jest i zupełnie niezwykła odmiana z sześciocylindrowym silnikiem widlastym zamontowanym w miejscu, gdzie zazwyczaj spodziewać się można tylnych foteli. Przy małym rozstawie osi i olbrzymiej mocy opanowanie Clio V6 jest bardzo trudne.
Poważne awarie jednostek napędowych nie zdarzają się zbyt często. Najsłabszym elementem okazuje się instalacja elektryczna, bardzo wrażliwa na wilgoć. Bezpośrednią przyczyną wielu awarii okazywała się choćby wizyta w myjni. Posłuszeństwa odmawiają zatem cewki zapłonowe, stosunkowo często przepalają się bezpieczniki, nierzadko "wariują" kontrolki i wskazówki zegarów. Zdarzają się także usterki alternatora i mniej kłopotliwe- pompki spryskiwacza. Skrytykować trzeba też trwałość układu wydechowego. Oryginalne elementy wytrzymywały zazwyczaj niewiele ponad dwa lata.
Francuskie auta kojarzą się z wysokim komfortem jazdy. Clio z tego porządku się nie wyłamuje, zawieszenie skutecznie tłumi niedoskonałości nawierzchni. W dodatku nie cierpią na tym właściwości jezdne, samochód zachowuje się na drodze bardzo poprawnie. Co ciekawe, nie najgorzej jest z trwałością poszczególnych elementów układu jezdnego. Dość krótko wytrzymują jedynie łożyska - ich wymiana może być konieczna co 50000 km. Oglądając podwozie, warto tez sprawdzić stan osłon przegubów napędowych - nie mają one nadzwyczajnej trwałości.
Lista usterek jest więc może i dłuższa niż w przypadku niektórych rywali, jednak ewentualne naprawy nie są zbyt kłopotliwe. Pewnie dlatego większość użytkowników o swoich Clio wyraża się dość ciepło.
Na podstawie tekstu: Bartosza Zienkiwicza (Motor 1/2005)
Poniżej kilka zdjęć, tapet na pulpit samochodu Renault Clio I 16V.
|
