16.09.2008 |  Toyota Corolla 1.3 Kombi 1992 - 1997.

Zaprezentowana w 1992 roku Corolla VII generacji stanowiła pod względem stylistycznym znaczący postęp w stosunku do poprzednika. Szczególnie 3- i 5-drzwiowe hatchbacki mogą się podobać i dziś. Od momentu prezentacji dostępne byty także pozostałe wersje nadwoziowe: sedan, liftback oraz kombi. Na rynku japońskim i amerykańskim proponowano też inne odmiany Corolli (np. sportowe coupe Levin Super Charger), które w Europie są rzadkością. Również oferta silników trafiających do Europy nie była bogata. Początkowo nabywcy mieli do wyboru zaledwie dwie opcje: podstawową jednostkę 1.3 16V (określaną przez dilerów jako 1.4) o mocy 88 KM oraz 1.6 16V/114KM. Osiągi nawet mniejszej jednostki w liczbach bezwzględnych prezentują się okazale. 11,5 s do "setki" to, biorąc po uwagę niewielką pojemność silnika, bardzo dobry wynik. Wadą tych jednostek jest jednak niewielki moment obrotowy, przekładający się na niemal całkowitą bezsilność w niskim i średnim zakresie obrotów. Chęć ostrego przyspieszenia wymaga doprowadzania strzałki obrotomierza prawie w okolice czerwonego pola. Lepiej pod tym względem wypada jednostka 1.6, którą jednak rzadko montowano w hatchbackach, występuje głównie w sedanach, liftbackach i kombi. Kilka miesięcy po prezentacji modelu do oferty trafił silnik wysokoprężny - udana, trwała konstrukcja o osiągach zbliżonych do silnika 1.3. Wadą 2-litrowego diesla są jednak stosunkowo duże wibracje, które już po przebiegu kilkudziesięciu tysięcy kilometrów powodują rozklekotanie elementów wnętrza, które mocno skrzypi od deski rozdzielczej aż po tylną półkę.       Kokpit Coroili zaprojektowany jest poprawnie, widać jednak, że konstruktorzy potraktowali tę część samochodu bardzo ascetycznie. Pod względem materiałowym wiele zależy od wersji, podobnie jeżeli chodzi o wyposażenie. Często nawet najmłodsze Corolle VII generacji pochodzące z polskiej sieci dilerskiej nie mają obrotomierza, w drzwiach przednich znajdują się korbki do podnoszenia szyb, a boczki wykonane są przede wszystkim z plastiku. Choć zdarza się to i w innych autach pochodzących z tego okresu, nie można jednak zaliczyć do wygodnych suwaków służących do regulacji nawiewu i ogrzewania wnętrza. Najwyżej przeciętne są też fotele. Brakuje im sprężystości, siedziska są nieco za małe, oparcia zbyt krótkie. Mimo że wnętrze kompaktowej Toyoty dalekie jest od perfekcji, nie można zarzucić braku miejsca. Wystarczy akurat do zabrania rodziny na wakacje. Corolla kombi ma też, szczególnie po złożeniu siedzeń, spore możliwości przewozowe. Można także uzyskać płaską podłogę.       W połowie 1995 roku poddano modernizacji podstawowy silnik 1.3. Zmniejszono stopień sprężania, zmieniono ustawienie modułu sterującego pracą silnika. Pozornie ze stratą: moc spadła o 13 KM; w praktyce silniki 75-konne są przyjaźniejsze dla użytkownika. Mimo że spadło maksymalne przyspieszenie samochodu, w niskim i średnim zakresie obrotów poprawiła się elastyczność jednostki. Spadło też zużycie paliwa podczas dynamicznej jazdy. W połączeniu z miękko, precyzyjnie pracującą skrzynią auto dysponujące mocą 75 KM jest całkiem sympatyczne. Zawiedzie się jednak ten, kto oczekuje od samochodu sportowych osiągów.       Niezależne zawieszenie wszystkich kół zapewnia wysoki komfort jazdy. Auto dobrze tłumi nierówności, także pod względem akustycznym. Na wygodę nie wpływa nawet wykorzystanie maksymalnej ładowności samochodu, ale w sumie układ jezdny zasługuje na ocenę najwyżej dobrą - auto nerwowo reaguje na nagłe zmiany kierunku jazdy, nie jest też wskazane wykorzystywanie maksymalnej przyczepności opon na ostrych zakrętach. O ile jednak wady zawieszenia ujawniają się tylko w sytuacjach ekstremalnych, to na co dzień jazdę utrudnia często spotykany brak wspomagania kierownicy - układ pracuje ciężko, mimo innego niż w autach ze wspomaganiem przełożenia. Problem ten nie dotyczy samochodów z jednostkami 1.6, tylko w Corollach 1.3 wspomaganie było opcją.       O ile pod względem właściwości trakcyjnych, mocy i pojemności bagażnika Corolla nie wyróżnia się spośród konkurentów, to jeżeli chodzi o solidność wykonania Toyota stanowi wzór dla innych producentów. Najczęściej spotykane w tych autach usterki dotyczą elementów eksploatacyjnych (np. tylnego tłumika). Wynika to nie ze słabości tych elementów, co z wieku i przebiegu - w wielu autach układ wydechowy wytrzymuje 90-100 tys. km i dopiero potem wymaga kompleksowej wymiany. Zauważalne są wycieki oleju ze skrzyni biegów, rzadko jednak na tyle poważne, aby wymagały naprawy. Właściwie jedyne usterki sporadycznie unieruchamiające Corollę to awarie rozrusznika (winne są przede wszystkim zużyte szczotki) i alternatora, doprowadzające do wyładowania akumulatora. Kupując Corollę, warto zwrócić uwagę na hałaśliwość tylnego zawieszenia podczas przejeżdżania przez poprzeczne nierówności - nie jest ona naturalna i oznacza zużycie tulei metalowo-gumowych. To drobne i łatwe do usunięcia usterki, nie wymagające nawet korzystania z autoryzowanych serwisów (ASO Toyoty są nieco droższe niż stacje innych marek, ale różnica w cenach napraw Toyoty i np. Volkswagena nie jest już tak duża jak kilka lat temu). Choć niewiele da się poradzić na nieciekawe i trzeszczące wnętrze, Corolla jest lubiana przez swoich właścicieli i sprzedawana niechętnie - trudno o samochód mniej kłopotliwy i tańszy w utrzymaniu. Tym bardziej tania oferta jest podejrzana - giełdowe ceny wywoławcze Toyot bywają sporo wyższe od notowań np. Eurotaksu. Na podstawie tekstu: Macieja Brzezińskiego (Auto Świat 19/2002) Poniżej kilka zdjęć, tapet na pulpit samochodu Toyota Corolla.